Przejżałem ostatnio troche kategorię "Miłość" na naszym forum, i... bardzo żem się zesmucił...
Większość tematów to prośba o pomoc, temat z czyimś problemem itp - jeśli już coś pozytywnego to jakaś błachostka. Nie uważam tego za złe - myśle że jeśli miał bym problem, też bym sie do Was z nim zwrócił - ale uważam, że dział, który nosi nazwe miłość powinien tak jak mnie przyjemnie sie kojarzyć, bo przecież to piękna rzecz 
A więc postanowiłem wnieść troche szczęścia [tzn. podzielić sie moim szczęściem] aby dział trochę rozjaśniał
Dowiecie sie o Kasi... Jest 24.09.2003r. - moje nóżki odmówiły posłuszeństwa i tego dnia rano ląduje na oddziale Gastenterologii w CZMP w Łodzi. To był mój drugi raz kiedy znalazłem się na tym oddziale, więc nie rozpaczałem jakoś nad tym, że będzie źle, bo wiedziałem, że będzie dobrze, śmiesznie i przyjemnie [troche dziwne podejście do pobytu w szpitalu, nie?
]. Ok. godziny 11 mam już swoją sale, jestem rozpakowany - żegnam się z rodzicami. Pojechali - czas sie zapoznać z ludźmi...Niewiele osób wie, że mało jest rzeczy które są w mojej osobistej chierarchii ponad muzyką - bez muzyki nie potrafię żyć. A więc po tym jak zapoznałem się z tymi, z którymi musiałem bo mieszkałem w jednej sali, pierwsze co, zamiast zapoznac się z resztą ludzi, poszedłem na poszukiwania jakiegoś sprzętu muzycznego [płyty miałem wlasne]. Od mojego współ lokatora dowiedziałem się, że dziewczyna w sali [chyba!] 17 ma ze sobą boomboxa - w te pędy wyrwałem do tejże sali...
Romantyczny nastrój: szpialny zapach, światło jarzyniówek, "stylowy" wystrój wnętrz, te metalowe łóżka... a na jednym z nich Kasia - Kasia Wodzyńska.
Hmmm... rzut okiem [jak zawsze
] na całe ciało, ocena wyglądu i dotychczasowego zachowania - ocena jedna z wyższych - 100% kobiety w kobiecie... Standartowa procedura zapoznania się i pokazania z jak najlepszej strony... oraz natychmiastowa rozmowa na temat porwania boomboxa na wieczór Rodzice zostawili mi mały, przenośny, czarnobiały telewizor. Ku uciesze społeczności z oddziału nowopoznanych znajomych zapraszałem na wieczorny seans "Z Archiwum X". "Siema Kasia - wpadniesz?" - "Nie wiem czy będę mogła - jestem strasznie zmęczona i wtedy biore leki...". Skucha. Jednak do wieczora i tak spędziłem czas z Kasią [rodzice musieli dokupić mi jakies soczki "na zaś" gdyż kilkugodzinne rozmowy non-stop potrafią zmęczyć...
]. Dowiedziałem się, że Kasia ma chłopaka, jednak jej związek choruje. Oczywiście dowiedziałem sie również, że Kasia jest z Opoczna [ok 100km od Łodzi] - dalszy flirt wydawał się raczej bez sensu - po co psuć dziewczynie związek. A jednak...Po telewizyjnym seansie, gdy wszyscy zostali już rozgonieni do swoich sal, parę godzin później, nie spałem [słuchałem muzyki
] i nagle nie pamiętam co, ale coś wpadło mi do głowy [chyba coś chciałem pożyczyć czy coś] i napisałem do Kasi jakiegoś sms'a w którym było zdanie: "(...)jak chcesz moge teraz wpaść do Ciebie". Odpowiedź brzmiała: "Jak chcesz to przyjdź tylko będziesz musiał potem Misia utulić do snu... ". Długo nie czekałem Te chwile były na pograniczu snu i jawy. Nie działo sie nic naprawde poważnego, ale było napawde przyjemnie i miło. Psychicznie i fizycznie. Jednak po jakimś czasie musiałem wrócić. Potem miałem tylko wyrzuty sumienia, że sam nic nie tracąc mieszam w życiu i związku rok ode mnie starszej dziewczyny. Stwierdziłem, że trza o tym porozmawiać - nie ma inaczej.
"Słuchaj... - to co sie stało wczoraj chyba nie powinno się stać. Ty masz chłopaka i wydaje mi sie że nie powinno do tego dojść ani się powtórzyć(...)"
"Ale chyba nie będziemy się teraz kłócić i obchodzić łukiem"
"W żadnym wypadku...
"Przyżeczenie, że tego typu sytuacje sie nie powtórzą, nie zostały dotrzymane z obu stron. Lecz chyba bez słów doszliśmy do tego, że to przecież nie jest nic strasznego i zobowiązującego. Nikt nie miał wyrzutów sumienia i każdy był chyba wobec siebie fair. Było naprawde fajnie, lecz nikt nie wiązał z tym jakich kolwiek zamysłów ani nawet marzeń na przyszłośc, bo wydawało sie pewne, że to nie możliwe. Może się powtórze, ale... A jednak...
Rozstaliśmy się bez jakiegoś zbędnego smutku - raczej w dobrzych humorach. To była raczej zwykła sympatia i to może nie miał być koniec, ale jak wczesniej nie myślelismy o przyszłosci. Każdy wracał do swojej rzeczywistości...
Tak oto poznałem Kasie - poznaliśmy sie dokładnie 24.09.2003 ok. go 11
Przez długi czas była to raczej zwykła znajomość z wpłątanym na początku miłym flirtem. Po naszym szpitalnym rozstaniu wiem, że nawet przez jakiś czas Kasia była szczęśliwa ze swoim chłopakiem. Przez jakiś czas...Czasem do siebie dzwoniliśmy, czasem sms-owaliśmy - kontak niewątpliwie był utrzymywany, i było dlamnie nawet troche dziwne, że kontak ten sie nie zakończył jak wiekszość znajomości ze szpitala. Aż pewnego kwietniowego dnia...
SMS:"Piotruś - jutro będę przez kilka dni na oddziale neurologii w CZMP. Mam nadzieje że sie zobaczymy
"SMS:"Przyjade na pewno - będę po skzole ok. 13. Miło będzie znów Cie zobaczyć...
"Spotkaliśmy się po ponad pół roku. Pierwsze co powiedziałem jak zobaczyłem Kasie to: "Ja Cie chyba zabije..." - ścięła włosy do ramion [Kasia miała baardzo długie włosy którymi uwielbiam się bawić - jedno z moich skrzywień psychicznych
] Te spotkania dużo nam dały. W zasadzie od nich wszystko się zaczęło...Nie będę się rozpisywał nad tymi naszymi spotkaniami - jedno było pewne - to już nie był flirt, skoro ja miałem problem z opuszczeniem oddziału, gdzie gdy byłem z Kasią, to... echh... nieważne
Przy ostatnim spotkaniu daliśmy sobie znac wprost, że sie w sobie zakochaliśmy, i nie wiedzieliśmy co z tym dalej... Źle nam z tym było, bo wydawało nam się, że to nie ma przyszłosci. Buhehehe... A jednak Po naszym ostatnim spotkaniu w kwietniu w CZMP, nasze smsy, telefony, sygnały nabrały na ilości i częstości. Doszły też listy... Bardzo miłe, 10 stronicowe listy...
Coś trzeba było z tym dalje zrobić - jedno było tylko pewne - za ytrzy lata Kasia będzie tu mieszkac i studiować - wtedy na pewno będziemy razem. 3 lata... jak to nas wtedy przerażało... Jakiś czas po incydencie kwietniowym, chyba nawet nie cały miesiąc, pojawiła się nikła iskierka nadzieji. Ja kiedyś Kasi mówiełm [w róznych kontekstach] o obozie, w którym pełnię niewielką rolę organizacyjną i jeżdzęna niego co rok. Pewnego razu rozmawialiśmy przez telefon na temat, iż rodzice Kasi chcą ja w wakacje wysłać do sanatorium. Ponieważ ten obóz, o którym mówiłem wcześniej, oficjalnie nosi miano "rehabilitacyjnego" powiedziałem Kasi że może uda jej się przekonac rodziców. Jakiś czas potym [z tydzień, może dwa] dostaje SMS'a:
"Piotrek - zalatwiaj mi oboz jak najszybciej. Rodzice sie zgodzili!!!"
Ani Kasia, ani ja nie mogliśmy sie powstrzymac ze szczęścia jakie nas ogranło - oznaczało to cudowne trzy tygodnie spędzone razem nad malowniczym jeziorem koło Białego Boru. Owa iskierka nadzieji wybuchła żywym płomieniem.
Nie bedę opisywał co sie działo na obozie, gdyż z tego wyszła by nie cienka książka
Mogliśmy być wtedy naprawde razem i byliśmy. Jestesmy do dziś i będziemy Nasze uczucie nabrało na wartoście. Potrafimy je teraz sprecyzować. Przeżyliśmy razem najpiękniejsze w naszym życiu trzy tygodnie, a już mamy mnóstwo perspektyw, planów, a dopiero na końcu marzeń na przyszłość. Od momentu rozstania na koniec obozu, kontakt jest codzinnie - kilkugodzinne telefony i smsy, listy... A ja z mamą mam umowę, że jeśli z nauką i obowiązkami będę miał wszystko ok, to jeśli będę miał kase, to moge jeździć kiedy chce. Na ten czas lepjej być nie moze
Jestem szczęśliwym człowiekiem. Kocham i jestem kochany. Mam cele i plany na przyszłość - moje życie nabrało niesamowitego sensu. Życie jest piękne
To chyba było by na tyle, chociaż mam nadzieje, że jeszcze uda mi sie nie raz opisać wspóne chwile. Mam nadzieje że nie tylko ja przeżywam takie szczęście - życze tego wszystkim
A jak to wygląda u Was?
