6 sierpnia 1945 roku podczas drugiej wojny światowej Stany Zjednoczone po raz pierwszy użyły ładunków nuklearnych podczas nalotu na Japońskie miasto Hiroszimę. W tamtych czasach miasto to było dość dużym portem morskim. Oprócz tego rozwinął się tam dobrze przemysł stoczniowy, chemiczny, maszynowy, gumowy i drzewno-papierniczy. Jako jedno z największych miast Japonii było także dużym ośrodkiem szkolnictwa wyższego.
W marcu 1942 roku rozpoczęto realizację tajnego projektu budowy bomby atomowej pod kryptonimem “Projekt Manhattan” (Manhattan Project) realizowanego na zlecenie rządu USA. W projekcie brało udział ok. 125 tyś. osób, a koszty jego przeprowadzenia wyniosły ok. 2 miliardów dolarów. Głównym celem było prowadzenie prac nad rozszczepialnością uranu i budową fabryki materiałów rozszczepialnych.
Główne prace konstrukcyjne odbywały się pod kierownictwem J.R. Oppenheimerem w Los Alamos (ok. 6 tys. naukowców). Pierwszą kontrolowaną reakcję łańcuchową przeprowadzono 16 sierpnia 1945 w Trinity, koło bazy lotnictwa w Alamogorto. Szefem nadzoru wojskowego projektu był generał L. Groves. Skonstruowane w trakcie programu ładunki nuklearne zostały wykorzystane podczas nalotów lotniczych na Hiroszimę i Nagasaki (6 i 9 sierpnia 1945).
6 sierpnia 1945 Hiroszimę zniszczył wybuch pierwszej bomby atomowej, zrzuconej przez Amerykanów. Wskutek wybuchu zginęło 78 tys. osób, 14 tys. uznano za zaginione, dalsze 38 tys. odniosło rany. Miasto uległo zniszczeniu w 80%.
Na pamiątkę tego okropnego zdarzenia, którym wstrząsnął cały świat 6 sierpnia każdego roku, organizowane są w Hiroszimie uroczystości ku czci ofiar wybuchu połączone z międzynarodowymi manifestacjami pokojowymi.
Niestety nadal bomby atomowe są w posiadaniu wielkich mocarstw i praktycznie w każdej chwili może dojść do kolejnej zagłady nie tylko jednego miasta, ale i całego świata.
/Paweł
