“Do potomnego” to wiersz-testament, przesłanie skierowane do przyszłych, powojennych pokoleń. “Kochałem tak jak ty zapewne, ale ani czasu dano skąpo…” stwierdza Gajcy. Nienaruszalne, odwieczne i niezależne od historii jest następstwo pokoleń.
Gajcy zwraca się zatem do kogoś, kto przyjdzie po nim i będzie odwracał się wstecz, by nazwać epokę poety, by uczyć się o niej jak historii. Pisze o sobie, że pragnął kochać, lecz nie starczyło czasu – bo nad epoką stawały “śmierć i przerażenie”, fujarką był “grom i pocisk”. To czasy przeszłe.
Lecz poeta szuka w gwiazdach zarysu swego potomka, próbuje odgadnąć przyszłość. Nierealna, lecz piękna jest wizja końcowa: potomny odwrócony wstecz, poeta szukający w przyszłości, połączeni wspólnym myśleniem, wspólnym domem-ojczyzną, za którą Gajcy zginął, a także kosmosem, w którym wszyscy funkcjonujemy.
Przesłanie “Do potomnego” jest pełne goryczy i miłości. Być może więź pokoleń, wieczne następstwo i trwanie umniejszają dramat przemijania i poświęcenia życia. “Idziemy razem” pisze Gajcy. Taj jakby myśl o potomnym była myślą o nim samym, jakbyśmy stanowili jedność z tymi, co byli przed nami.
Zobacz również inne streszczenia lektur szkolnych na naszych stronach!
