“Pokolenie” – jest to wiersz, który przedstawia straszliwą wizję świata i pokolenia wojny. Młodzi, dwudziestoletni ludzie dorośli już do trumny – śmierć grozi im w każdej chwili, ich życie zostało przyśpieszone.
Żyją w odkształconej rzeczywistości, podobnej do wizji Apokalipsy – rzeki ognia, ścięte krą purpurową – to ich normalność. “Czegoż ty jeszcze?” – mówi poeta do siebie lub rówieśnika, a jest w tym pytaniu i gorycz, i protest,i męstwo “dumy” ze swego losu.
“Każdy – kolumną jesteś
na grobie pieśni własnych zamarzły…”
Zauważmy: to pieśń jest w grobie – w tym tkwi największa tragedia poety. Lecz trwa poetyckie przekształcanie świata: oczu orzech jest stężały, skrzypi śnieg a nie serce, nie łzy wzrosły w twarz, lecz “soli kulki z nieba”…
A zatem ból jest ukryty, śmierć niby nie przeraża. Odwaga i męstwo tworzą maskę żołnierza-Kolumba, lecz w sercu ma on zwykły, ludzki ból, lęk śmierci, tęsknotę za miłością i możliwością tworzenia.
Zobacz również inne streszczenia lektur szkolnych na naszych stronach!
