Wiersz “Z Tatr” poeta zadedykował pamięci taterniczki, która zginęła na Zamarłej Turni.
Pierwsze dwie strofy wiersza to spojrzenie poety na Tatry. Jest to obraz niezwykle dynamiczny i plastyczny, wzbogacony o elementy akustyczne. W górach panuje cisza, przerywana hukiem wodospadu, czyli “wrzaskiem wody obdzieranej siklawą z łożyska”. Mimo panującej ciszy czytelnik zostaje jakby przygotowany do mających nastąpić tragicznych wydarzeń poprzez zastosowanie metafory: “kamienuje tę ciszę nie wybuchły huk skał” oraz “gromobicie ciszy”.
W drugiej części wiersza przed oczami czytelnika rozgrywa się prawdziwy dramat. Oto oglądamy świat “wzburzony przestraszonym spojrzeniem taterniczki, która zawisła, uczepiona ręką na obrywie głazu. Cały jej świat skupia się w tym występie skalnym”.
Poeta celowo odwraca obrazy i pojęcia – przyroda tatrzańska widziana jest okiem taterniczki odwrócona do góry dnem, “turnia zawisła na rękach” ma utrzymać ciało taterniczki, uratować ją przed upadkiem i śmiercią. Niestety, taterniczka spada “niebo strącając w przepaść”.
W wierszu można zaobserwować wszystkie typowe cechy poezji Przybosia – maksymalne zagęszczenie znaczeń, nagromadzenie wielu oryginalnych metafor, dążenie do skrótowości.
Zobacz również inne streszczenia lektur szkolnych na naszych stronach!
