Epikureizm to recka filozofia stworzona przez Epikura z Samos na przeł. IV/III w. p.n.e. Głosiła ona zasadę uznającą szczęście za główny cel dążeń człowieka, przy czym szczęście to utożsamiane było z brakiem cierpień. Pogodna afirmacja (akceptacja) życia w jego wymiarze cielesnym, poszukiwanie spokoju i radości w świecie – założenia te sprawiły, że filozofia Epikura stała się popularna w późniejszych wiekach, a zwłaszcza w czasach rzymskich i w renesansie.
Najsławniejszym epikurejczykiem w starożytnym Rzymie był Horacy, którego słowa: “Carpe diem!” – “ciesz się dniem”, stały się najbardziej znanym hasłem tego nurtu. Natomiast w okresie renesansu z filozofii epikurejskiej korzystał (zwłaszcza we “Fraszkach” J. Kochanowski.
Lektura dodatkowa:
– W. Tatarkiewicz, “Historia filozofii”
