
Klasycyzm to kierunek artystyczno-literacki, mający swoje źródła w kulturze antycznej (czyli klasycznej: grecko-rzymskiej). Sztuka epok późniejszych nawiązywała do tradycji antyku, wykorzystując jego wzorce.
Sztuka antyku na długi czas określiła europejskie kanony piękna. Od łacińskiego słowa “classicus” (wzorowy) otrzymała nazwę klasycyzmu, używaną także w odniesieniu do późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej: klasycyzm renesansowy, oświeceniowy, neoklasycyzm (przełom XIX i XX w.).
Sztuka klasyczna narodziła się w Grecji, gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyty artyzmu (Sofokles, Fidiasz, Platon, Arystoteles), zaś w Rzymie funkcjonowała do V w. n.e.
Główne założenia klasycyzmu:
- piękno jest jedyne i obiektywne – istnieją ustalone kanony piękna
- sztuka ma wyrażać harmonię i zachowywać ład (proporcje, równowaga, statyczność)
- należy tworzyć według ustalonych reguł (poetyk, podręczników sztuki)
- należy wzorować się na sztuce antycznej (greckiej i rzymskiej), która najlepiej oddawała harmonię natury
- piękno ma wynikać z prostoty, a nie z zawiłości