Kubizm to kierunek w malarstwie i rzeźbie zapoczątkowany w 1906 r. przez Hiszpana Pabla Picassa (1881-1973) i Francuza Georgesa Braque (1882-1963).
Artyści wyciągnęli wnioski z eksperymentatorskich pomysłów P. Cezanne’a (patrz hasło: impresjonizm), który dążył do nadania swym pejzażom form z lekka zgeometryzowanych, uwypuklających grę brył i płaszczyzn. Kubiści traktowali obraz jako kompozycję brył, sprowadzając wszelkie kształty występujące w naturze do różnych form geometrycznych. Stąd nazwa kierunku od francuskiego słowa “cube” – sześcian.
Cechy charakterystyczne literatury kubistycznej to: graficzne rozczłonkowanie tekstu na różne fragmenty, odrzucenie zasad rozwijania wypowiedzi, brak związków przyczynowo-skutkowych, eliptyczność (skrótowość), symultanizm (równoczesność), łączenie elementów odległych czasowo, przestrzennie lub pojęciowo.
Polscy artyści, bliscy kubizmowi to malarze Tadeusz Makowski, Jan Cybis, Tadeusz Kulisiewicz oraz Xawery Dunikowski, rzeźbiarz.
