Arystotelizm to system stworzony w IV w. p.n.e. przez Arystotelesa, będący przeciwstawieniem się platońskiemu idealizmowi. Arystoteles uznawał rzeczy doświadczone przy pomocy zmysłów za jedyne oczywiste.
Na podstawie świadectwa zmysłów wyprowadzał wnioski ogólne (metoda indukcyjna). Stworzył filozofię bytu (metafizykę), zaś w dziedzinie etyki był zwolennikiem poglądu uważającego szczęście za podstawowe dążenie człowieka. Myśl Arystotelesa cieszyła się wielkim powodzeniem w Średniowieczu.
Dzięki dziełom św. Tomasza z Akwinu stała się podstawą filozofii chrześcijańskiej. Przez długie wieki Arystoteles był największym autorytetem naukowym; kiedy pisano krótko “filozof”, wszyscy wiedzieli, że chodzi właśnie o niego.
Arystotelizm inspirował też średniowieczną metodę naukową – scholastykę.
Lektura dodatkowa:
– W. Tatarkiewicz, “Historia filozofii”
